Szczęście i rozpacz.Miłość i nienawiść.Radość i smutek. Normalność i szaleństwo.Zdrowie i choroba.Śmiech i łzy.Do ciebie, człowieku idę od euforii do skrajności...
Andersson wprowadza nas w mrocznym zamglony, szary klimat Sztokholmu i zwraca się "Do ciebie, człowieku" w swojej surrealistycznej, absurdalnej podróży człowieka do wnętrza egzystencji i stąpania po krawędzi niebytu.
Szary człowiek z zestawem pokracznego szaleństwa, nieszczęścia, irracjonalizmu z namiastką nadziei na lepsze jutro..bo jutro też jest dzień.
Bohaterowie tej odysei dziwaczni ludzie, którzy chcą być sami, mają wszystkie dość, ale gdy ktoś wyciągnie rękę lub dobre słowo powie, to świat zaczyna lepiej wyglądać np. parkowo-barowa kobieta, której konkubent wciąż łazi z psem i prosi aby przyszła, bunt, złość a potem pada tekst "pewnie zaraz przyjdę", czy starsze małżeństwo prowadzące konwersację niczym dwie niemoty, słyszą co chcą wybiórczą.
Zwyczajność, szaleństwo , samotność, chęć zwrócenia uwagi na siebie, bytności drugiej osoby, brak zainteresowań uderza u tych ludzi, kończąc etap zawodowy, wypalili się na emeryturze i czekają na Godota...
Nadlatujące bombowce metafora dnia i godziny, gdy znów może nas spotkać nieludzki wymiar okresu, który bycie człowiekiem czyni najtrudniejszym.
Niezwykle długie ujęcia, statyczny obraz to niewątpliwy atut filmy, bo kolejny raz wchodzimy w wnętrze człowieka, reżyser analizuje wnikliwie szarego "Kowalskiego", na czynniki ente go rozbiera, to niezwykły gest , gdy kolejny raz ktoś skłania się na byt człowieka.
Pastelowość, biel kontrastuje ze zgnilizną moralną. Aktorsko dobrze, choć nikt nie wychodzi przed szereg, to genialny zabieg uczynienia tej jedności, jednolitości ale każdy opowiada w swój własny sposób historię.
Niezwykły film o prostym człowieku.