Też zadaje sobie podobne pytania, czasem takie kino mnie przerasta, jak oglądam w nieodpowiednim momencie albo w nieodpowiednich warunkach. Wnoszą jednak jakąś wartość, która powstaje pod wpływem rożnych refleksji do których te filmy zmuszają

dobrze wiedziec ze nie jestem sama ;) i zgadzam sie, trzeba wybrac odpowiedni moment, zeby jak najwiecej wycisnac z tego rodzaju filmow. bo mimo wszystko, taka mam przynajmniej nadzieje, wiekszosc z nich ma jakis sens, ktory byc moze nie jest widoczny na pierwszy rzut oka. i trzeba sie troszke nameczyc, a niestety wiekszosc ludzi woli miec wszystko prosto na talerzu.

(SPOJLER: Nie wiem, czy można zespojlować ten film, ale zamierzam pisać o ostaniej scenie ;)
Dokładnie. Na tego typu film muszę być w odpowiednim nastroju, szczególnie, że twórcy kina niezależnego lubują się wręcz w dłużyznach (10 sekund ujęcia na zamknięte drzwi do windy, z których w końcu ktoś wychodzi;).
W tym filmie nie ma radosnych momentów z życia ludzi. A może są, tylko przedstawione jako odwrócenie uwagi od smutnej egzystencji. Pasja, jaką jest granie na instrumencie robiona jest jakby od niechcenia, mechanicznie, beznamiętnie. Nie wspominam już nawet o seksie... Chyba kluczowym momentem filmu jest wypowiedź psychiatry o swoich pacjentach, którzy uważają, że to świat jest nie taki, a oni są super. Żądają szczęścia nie dając nic w zamian. Przychodzą do niego wyleczyć się z depresji, która wynikła z ich egocentryzmu i samolubności, zamiast raczej próbować pracować nad sobą. Dlatego psychiatra uznał za bezcelowe walkę z wiatrakami i bezwiednie przepisuje każdemu tabletki - im mocniejsze, tym lepsze...
Natomiast ostatnia scena filmu jest intrygująca.Wydaje mi się, że to takie podsumowanie filmu: ludzie z braku poważnych problemów rozdmuchują sprzeczki małżeńskie, zawody miłosne, brak zrozumienia do rangi dramatu, nie doceniając tego, co już mają - ot, choćby pokój, który wkrótce może się skończyć wraz z nadciągającą eskadrą bombowców:)

WOw, tylko kilka postow, ale wszystkie arcyciekawe w tym temacie :)
Obejrzalem wczoraj Du Levante (za drugim podejsciem za namowa kumpla-kinomana) i nie zaluje. Osobiscie jestem szczesliwy jesli uda mi s "trafic" na taki film, ktory uruchamia szare komorki w normalnie nieuzywanlnych obszarach mozgu i to na dluzszy czas, do tego wnosi cos na dluzej.
Przez moja druga polowke (i jeszcze paru innych) jestem czasami wyzywany od snobow i oskarzany na patrzenie z gory na ludzi o innych gustach. Tymczasem niektorym trudno zrozumiec, ze bardziej "wyrafinowany" gust (filmy, muzyka, ksiazki) to nie musi byc jakas tam maniera, ze moze byc czyms zupelnie autentycznym; dana osoba ma po prostu inne potrzeby, jezeli chodzi o "rozrywke intelektualna".
Czesto tego rodzaju konflikt jest widoczny na forach na filmwebie. Ludzie zarzucaja sobie nawzajem, ze oceniaja filmy kierujac s jego "reputacja" jako "klasyka", czy "ambitny" bo tak jest powszechnie postrzegany. Nie wiem ile w tym prawdy. Wiem tylko, ze jak zasiadam przy prdukcji USA, i widze wybuchajace auta i maczo z giwera i do tego patetyczne frazy muzyczne "sugerujace" widzowi w ktorych momentach ma odpowiednio "reagowac" -najczesciej zaprzestaje ogladania. Widzialem to zbyt wiele razy, to po prostu dla mnie nudne, naiwne, strata czasu. Doceniam jednak, ze 90% widzow tego wlasnie oczekuje, takie sa ich potrzeby. Nie uwazam ze jest w tym cos zlego. Zle moze byc to, ze ta gigantyczna grupa odbiorcow czesto dosc agresywnie atakuje gusta tej mniejszosci... na to jednak niewiele mozemy poradzic .
Dla mnie osobiscie, wracajac to tematu film ambitny, niszowy (o ile jest dobry) - zawsze i o kazdej porze , komercyjne, hollywodzkie obrazy - tez zdazaja sie perelki (Fight Club, Truman Show, Matrix i wiele innych), ale 95% wole unikac.
Doskonale rozumiem tez o czym piszesz cigarilla, czasami ambitne kino moze niezle "skatowac" i sa pozycje uwielbiane przez krytykow, ktore duza czesc kinomanow sa nie do strawienia...